این همان هیچ است که از هیچی خود می گوید.

 چرا آخرین برگ به هنگام افتادن از شاخه ی درخت آرزوها خندید؟! مگر نمی دانست که تنهاترین لحظه های عمر شاپرکها در خلوت رویای او رقم می خورد؟! ولی باز خندید و رفت... رفتن از بیداری به خوابی ابدی. اما باز خندید! زمین او را در آغوش گرفت، باد وحشی با آن همه فریب نیرنگ خود با نیشخند مرگبارش بر سر برگ خسته ایستاد، باز برگ خندید! باد با فریادی پر از کینه پرسید: به چه چیز می خندی؟

برگ زرد و خسته در حالی که برق امید در چشمهایش می درخشید به صورت باد نگاهی انداخت. سکوتش سرشار از نا گفتنی ها بود. باز خندید و برای همیشه خوابید!!! 

این بار، باد بود که می لرزید و وحشت در وجودش موج می زد. باد چه در چشمهای برگ دید که این گونه پریشان شده بود؟؟! زمین لب به سخن آورد و گفت: بهار در راه است...

این تکرار همیشگی حیات است که این تازگی را در قلب زمین جای می دهد.

لحظه ای چشمهایم را می بندم و به اولین چیز که به ذهنم میرسد فکر می کنم. چیزی جز تو به یادم نمی آید. آخر چرا؟!    خوب این رسم عاشقی است، دیگر غصه بس است. باید خندید! خندید به آن همه پوچی و بی ثمری. ولی، ولی بهار در راه است...

نوشته های دیگران()

هوای تو
[عناوین آرشیوشده]